Biometria pertsona baten elementu fisikoak eta portaerazkoak erreferentziatzat hartzen dituzten metodo eta tekniken multzo bat da, pertsona hori identifikatzeko bereizten duten ezaugarri bakarrak erabiliz. Hitzez-hitzeko definizioan, biometria “giza-gorputzaren neurketa” da.
Biometrian erabil daitezkeen ezaugarri fisikoen adibideetako batzuk dira hatz-marka, ahotsa, aurpegia edo irisa. Portaerazko ezaugarriak, aldiz, hauek dira: sinadura, idazkera, ibiltzeko modua eta abar.
Biometria erabiltzaileen edo enpresen sistemak edo gailuak babesteko erabil daiteke, segurtasun biometrikoa moduan ezagutzen dena. Segurtasun biometrikoa faktore anitzeko autentifikazio-prozesuetan erabiltzen da metodo tradizionalagoak indartzeko, hala nola pasahitzak edo txartelak. Horrela, baimenik ez duten pertsonen sarbidea hobeto babes daiteke.
Ezaugarri biometrikoak dituen autentifikazio-sistema batek baldintza hauek bete behar ditu:
- Unibertsala izatea, hau da, norbanako guztiei aplikatu ahal izatea.
- Norbanako bakoitzari aplikatu ahal izatea.
- Denboran eta baldintza desberdinetan irautea.
- Neurtu ahal izatea. Ezaugarri horiek neurtzen dituzten teknologiek hauek eman behar dituzte:
- Errendimendua, hau da, zehaztasun-maila jakin bat.
- Erabiltzaileak onartzea.
- Iruzur eta usurpazioari erresistentzia egitea.
Biometriaren erabilerarik ohikoenetako batzuk dira:
- Gailu mugikorren eta aplikazioen desblokeoa.
- Sarraila adimendunak dituzten etxebizitzetara sarbidea.
- Ahots bidezko laguntzaile adimendu batekin konektatuta dagoen etxebizitza, hainbat IoT gailu kudeatzen dituena.
- Pazienteak identifikatu eta haien historiara sartzeko aurpegiak erabiltzen dituzten ospitaleak.
- Mugetan identitateak egiaztatzeko.
- Guraso-kontrola, adin txikikoak gurasoek baimendu ez dituzten edukietara ez sartzeko.
- Pasaporte elektronikoak, etab.
Biometriak pribatutasunarekin zerikusia duten hainbat kezka dakartza, datu pertsonalak erraztasun handiegiarekin eta beharrezko baimenik gabe biltzen direlakoan. Hori gerta liteke erakunde antolakunde zibererasotzaileek informazio pertsonaleko datu baserako sarbidea balute, hackeatzeko helburu baliotsuak baitira. Eredu gisa jar dezakegu 2015ean Estatu Batuetan gertatu zena. Gobernuko Kudeaketa Pertsonalerako Bulegoa hackeatu egin zuten eta zibererasotzaileek bost milioi langile baino gehiagoren hatz-markak lortu zituzten eta identitatea lapurtzeko arriskuan jarri zituzten.
Teknologia guztiek arriskuak dituzten arren, biometria asko erabiltzen den segurtasunerako alternatiba da, batez ere IoT fenomenoa egonkortzen ari den heinean. Izan ere, segurtasun eta fidagarritasun handiagoa ematen du akreditazio sistema tradizionalek baino, eredu biometrikoak bakarrak direlako norbanako bakoitzarentzat.
Biometriak erronka handi bati ere egin behar dio aurre: bere gaitasunak etengabe eguneratzeari, segurtasun-maila egunean mantentzeko. Gainera, ezaugarririk pertsonalenak ere bikoiztu daitezke edo faltsutzeko ahaleginak pairatu ditzakete. Era berean, baliteke datu biometrikoetako batzuk (esaterako, hatz-marka) beste pertsona baten ereduarekin homologagarriak izatea eta ordezkatzeko erraza izatea.
Arrisku horiek aurreikusita eta aurretik aipatu dugun moduan, biometriaren bilakaera portaerazko ezaugarrietarantz doa. Ezaugarri horien eraginkortasuna portaeraren ezaugarri biometrikoekin lotuta dago, hala nola pertsona ibilerarekin, idazteko moduarekin edo begiak mugitzeko moduarekin. Laburbilduz, norbanakoak bakarrak egiten dituzten beste erreferentzia batzuk bilatzen ditu, baina segurtasuna areagotzen dutenak eta ordezkatzea zailagoa egiten dutenak.
Interesgarria egingo zaizu baita ere: Autentifikazio faktore anitza.
